We glijden dieper de lente in en de zomers aanvoelende dagen vertellen me dat ik mijn jaar bij de chirurgie alweer bijna ga afronden. Ik kan absoluut meer dan een jaar geleden, maar ik kan ook nog zoveel niet. De voortschrijdende vloek die al op mij rustte als geneeskundestudent, of als ik eerlijk ben al als 4-jarige. Ook nu als jonge dokter in opleiding voelt het nog altijd alsof ik te veel wil in te weinig tijd, sneller wil groeien en meer wil kunnen. Laatst realiseerde ik me dat ik eigenlijk pas twee jaar dokter ben en dat dat nog niet zo lang is. Dat het misschien zelfs normaal is dat ik nog van alles moet leren en dat ik ook af en toe stil moet staan bij wat ik al wél kan. Dat blijft echter moeilijk en vaker dan ik zou willen voel ik me weer, nog steeds of opnieuw het gefrustreerde kind naast haar omvallende blokkentoren. Geruststellende woorden, van vrienden, familie en mijzelf bieden soelaas op losse momenten. Maar de kunst blijft om dat gevoel dat het niet goed genoeg is van je af te schudden, bij voorkeur voor langer dan een dag. Gelukkig is de zomer bijna hier. Er komt weer meer lucht in het leven en meer leven in de lucht nu corona zich even koest houdt. De afronding van het ene jaar luidt automatisch het andere jaar in. Ik krijg weer nieuwe kansen en een schone lei met iets meer ervaring op zak dan vorig jaar. Misschien een beetje gedesillusioneerd, maar ook voorzichtig optimistisch begin ik gewoon opnieuw, opnieuw.
Emma
