Ik loop wat gespannen rond voor het raam op de eerste verdieping van het AMC. Om mijn schouder hangt een katoenen tasje met daarin drie microfoons en in mijn rugzak zit mijn tien jaar oude, onverwoestbare laptop. De spullen zijn compleet, nu de mensen nog. Want waar is Romina? Regelmatig werp ik een blik door het raam naar het station wat een paar honderd meter verderop ligt. Over 10 minuten staat de afspraak om de eerste aflevering op te nemen voor onze splinternieuwe podcast Uitgedokterd, maar Romina is nog nergens te bekennen.

Nog niet zo lang geleden kwamen we op het idee om samen een medische podcast op te zetten. Na veel brainstormsessies vol uitermate slechte ideeën hadden we na een aantal weken eindelijk een strak concept te pakken; we gaan inspirerende, gepensioneerde artsen interviewen die tijdens hun carrière het verschil hebben gemaakt, iets bijzonders hebben neergezet of dapper of moedig zijn geweest. Wat waren de drijfveren achter die prestaties? Liepen ze als kind/puber/student al vooruit op de rest? Hoe kijken ze terug op hun carrière? En nog belangrijker: welke wijze lessen hebben zij zelf moeten ontdekken en kunnen zij aan ons, de nieuwe generatie, meegeven? Wat voorzichtig begonnen we de podcast vorm te geven en langzaamaan vulden steeds meer van onze avonden zich met het ontwerpen van een logo, het bedenken van de naam en het vormgeven van de outline. Het had wat voeten in de aarde, maar na een aantal weken waren de voorbereidingen getroffen en waren we klaar voor de eerste opname.

Of nouja, klaar… ‘Mijn coschap liep uit! Ik ren NU het station uit en zorg dat ik er op tijd ben! Ben je al bij zijn kamer?’ Ik draai me om en kijk door het raam. In de verte zie ik een niet al te grote gedaante met rugzak hobbelend dichterbij komen. Onder de indruk van Romina’s combinatie van rennen en praten volg ik haar tot ze de ingang heeft gevonden en uit het zicht verdwijnt. Niet veel later lopen we (gelukkig op tijd) samen de afdeling op van de Raad van Bestuur waar onze eerste podcastgast ons verwacht. Na aankomst op zijn kamer installeren we met trillende handjes de microfoons en nemen de nog wat ongemakkelijke rol van interviewer aan. Het gesprek begint en met het zweet op ons voorhoofd doen Romina en ik ons best om altijd een vraag paraat te hebben. Voor we er erg in hebben zijn we meer dan een uur aan het opnemen en is het tijd voor de slot vraag: wat wilt u artsen in spe meegeven? Wild knikkend kijken we hem aan wanneer hij uitgebreid en vol passie begint te vertellen over hoe belangrijk het is om op tijd voor een afspraak in het betreffende gebouw aanwezig te zijn…

Vanaf de eerste aflevering hadden we de smaak te pakken. Romina ontpopte zich al snel tot een ware Sherlock Holmes, waarbij ze op miraculeuze wijze de contactgegevens van zo ongeveer elke arts in Nederland weet op te trommelen. Na het eerste contact via de mail bellen we de artsen op met de nodige spanning en een stotterende stem, want tja, mensen met verwijzingen als ‘Vrouw van het Jaar’, ‘anti-kwakzalverkoning’ en ‘meest-geciteerde onderzoeker over veroudering’ heb je nou eenmaal niet dagelijks aan de lijn. Als de artsen erin mee hebben gestemd, zoekt Romina vervolgens een gigantische hoeveelheid aan informatie op over de arts, zowaar genoeg om een biografie mee te kunnen vullen, waardoor Romina het levensverhaal van de genodigde vaak beter kent dan de desbetreffende arts zelf. Gelukkig weet ze, als we de podcastaflevering uiteindelijk bij de arts thuis aan het opnemen zijn, op een Oscar-waardige manier te verbloemen dat ze vaak precies weet wat een arts op een bepaalde vraag gaat antwoorden…

De dynamiek die plaatsvindt tussen Romina en mij tijdens de real-life kennismaking met de arts heeft zich op interessante wijze ontwikkeld, waarin Romina en ik ons als respectievelijk Good Cop, Bad Cop zijn gaan gedragen. Romina probeert vooraf de schade voor mij alvast te beperken door mijn rol binnen de samenwerking vaak vleiend, doch onjuist te introduceren; ‘Charlotte is echt het wizkind. Zij is van de techniek, in haar PhD werkt ze namelijk ook met geluid enzo…’. Dat ik met geluid werk in mijn PhD is nieuw voor mij, maar het klopt dat mijn kennis over frequentieanalyse tot op zekere hoogte van pas komt bij het editen van geluid. Helaas is deze introductie vaak niet genoeg om de ergernis bij de artsen te voorkomen wanneer ik niet veel later mijn onontkoombare rol als Bad Cop uitdraag. Want ja, inderdaad professor, ik wil graag de opname opnemen in de allerkleinste kamer van uw megagrote huis, anders galmt het, en zou u de microfoon op een stapeltje boeken kunnen plaatsen? Dan zit hij dichter bij uw mond en dat is beter voor de kwaliteit… Terwijl ik Romina haar verontschuldigingen hoor maken verplaats ik me dan vaak onopgemerkt al schuifelend richting de plek die ik voor ogen had en begin ik in stilte het een en ander te installeren.

Het risico op een fiasco ligt altijd op de loer; microfoons vergeten, een microfoon die de hele opname uit staat, de verkeerde tijd in de agenda, technische problemen waardoor een deel van de opname onbruikbaar is… Bewonderingswaardig eigenlijk, want we zijn bij aflevering zes en we hebben het allemaal al meegemaakt. Maar wát is het leuk om te doen en wát maken we veel mee. We zijn beiden twee girl crushes verder, onze boekenkast vult zich met steeds meer gesigneerde boeken van de artsen én we voelen ons verrijkt qua kennis. Zoekend naar de balansen tussen doelmatigheid en beleefdheid, loslaten en sturen, perfectioneren en creëren, merken we dat we ons in sneltreinvaart ontwikkelen; het editen gaat steeds sneller, de voorbereidingen gaan efficiënter en het aantal luisteraars groeit. Het gaat niet zonder slag of stoot, maar de progressie is merkbaar en met elke nieuwe aflevering groeien we meer en meer in onze nieuwe rollen. Al zal het nog lang duren voordat we tijdens dat eerste belletje met de arts zijn uitgestotterd…

Volg Uitgedokterd, de podcast op instagram en luister de podcast op spotify!