De dokters hebben hier geen witte jassen. De patiënten heten cliënten en als ze niet naar mij komen dan bezoek ik ze thuis. Thuis is soms een huis of een kamer bij een vriend. Thuis kan een kliniek zijn, voor even of langer en af en toe is thuis een bankje in het park. Onze cliënten hebben wensen, dromen, angsten en klachten net als ieder ander. Wat hen dwarsboomt is een gebrek aan middelen, in verschillende vormen op verschillende levensgebieden. Een stukje tropengeneeskunde, gewoon in Nederland met kennelijk ook hier barrières tot adequate zorg. Soms omdat mensen zich niet kunnen vocaliseren zoals de mondige patiënt van tegenwoordig dat hoort te doen. Vaak omdat ze met behoorlijk wat bepakking door het leven wandelen wat begrijpelijk effect heeft op je evenwicht. Af en toe leven mensen simpelweg een ander leven. Ze wijken af van onze maatschappelijke norm waardoor ze vaker dan ze zouden willen buiten de boot vallen. Ik zie geen 30 polipatiënten meer op een ochtend en geregeld mis ik de "arm - gips - traumapoli" brieven die ik in twee seconden klaar had. De gemiddelde roman verbleekt naast het kluwen aan woorden wat zichzelf een psychiatrische brief noemt. Daartegenover staat dat ik, zelfs als dokter, een cliënt soms een uur mag spreken. Ik krijg de kans om deze mensen écht een beetje te leren kennen en op hun eigen verrassende manier verbreden ze dagelijks mijn blik. Tijdens mijn geneeskunde opleiding was ik overtuigd: psychiatrie? “Nee, dat nooit!”. Ironisch genoeg tref ik mijzelf nu hier, wachtend op het moment dat ik van de roze wolk af val.

Emma