Met één van onze cliënten zit ik in de spreekkamer. Ze is mid twintig en herstellende van een psychose. Het is zwaar om je studie te moeten pauzeren terwijl je leeftijdsgenoten doorgaan. Om plotseling niet meer het actieve sociale leven te leiden wat je gewend was. En het moeilijkste is misschien nog wel om jezelf de ruimte te geven om te herstellen. Om het gevoel dat je hebt gefaald los te laten, rust te nemen en op jouw eigen tempo te herontdekken hoe je jouw leven inricht. ijverig gaat ze aan de slag met haar weekschema. Dingen samen, dingen alleen, rust, activiteit, buiten, binnen. Zelfstandig en secuur stelt ze een plan op en kijkt mij af en toe vanuit haar ooghoek aan voor een bemoedigende glimlach. Terwijl ik zo naast haar zit merk ik dat ik een soort verwondering voel. Ik heb een half woord hoeven zeggen en ze is aan het werk gegaan, dat ken ik nog niet zo goed in dit werk. Telefoons worden vaker niet dan wel opgenomen, staan gemiddeld genomen überhaupt niet aan of zijn om onverklaarbare redenen in de gracht gegooid. Afspraken maken kan je proberen, maar het leven van onze cliënten loopt vaak anders dan gepland en er wordt ons op regelmatige basis verzocht “Op te rotten”. Wat we vervolgens natuurlijk niet doen met milde tot ernstige frustratie van onze cliënten als gevolg. Maar, nadat de deur drie keer dicht is geslagen in ons gezicht mogen we vaak toch weer binnekomen en kunnen we in gesprek. Vandaag hoef ik niet op te rotten en krijg ik zelfs een spontane welgemeende dankjewel aan het eind van ons gesprek. Beetje onwennig, maar eigenlijk best leuk.

Emma