Het is een wederkerend fenomeen. Toen ik het voor het eerst mocht aanschouwen dacht ik even dat het toeval was. Verdenking polsfractuur, verdenking enkelfractuur, nog een verdenking polsfractuur.. Een geluxeerde vinger gevolgd door een gebroken teen. Dit fenomeen bleek echter een naam te hebben en van wederkerende aard te zijn: het radiologie-uurtje. Rond het middaguur op vrijdag worden alle mogelijkerwijs gebroken lichaamsdelen in sneltempo op de foto gezet door een anonieme radioloog in een kliniek niet ver van ons ziekenhuis. De gehavende gevallen worden direct doorgestuurd naar onze SEH en komen daarmee op mijn to do lijst. Dit is het type werk wat zich perfect leent voor een “quick fix”. Ben je al uren met een patiënt bezig en wacht je nog steeds op de CT? Heb je inmiddels de volledige biografie van mevrouw X gehoord, maar heb je nog geen enkel idee wat er aan de hand is? Stond je net op het punt de volgende patiënt ongezien door de full body CT te trekken om ons allemaal wat pijn en moeite te besparen? Dan is het radiologie-uurtje echt iets voor jou. Je zet je empathische blik aan en loopt recht op het slachtoffer af. Je ondersteunt het verhaal van de patiënt met een paar “Aah’s” en “Ooooh!’s” en verricht een kort,  gericht lichamelijk onderzoek om vervolgens gips uit te delen alsof er geen morgen is. Voor je het weet heb je 10 patiënten gezien én afgerond en zijn ze allemaal relatief tevreden naar huis gegaan. Genietend van de high geef je je collega van de interne een zelfvoldaan knikje. Jij bent nu officieel voldoende opgeladen om terug te keren naar het F5-en van je vier uur geleden aangevraagde CT-abdomen.

Emma