Er stopt een auto voor de poort van de spoedeisende hulp in Paramaribo. Een jonge vrouw van eind dertig stapt uit en loopt mij haastig tegemoet. "Die man van me" zegt ze, "hij is niet goed hoor dokter". De getinte ramen van de oude Toyota worden naar beneden gerold en de achterdeur slaat open. Op de voorstoel opa, of oma, ik weet het niet zeker, ik hoop slapende met de stoel naar achter gekanteld in de relax-stand. Een tante op de achterbank met haar twee dochtertjes die met grote ogen naar me kijken. Daarnaast ligt "die man van d'r", zijn hoofd naar de zijkant, ogen gesloten, ademend. Hij reageert niet op aanspreken, maar kreunt wat op een pijnprikkel.

"Die man van me" zegt ze, "hij is niet goed hoor dokter"

In de auto check ik snel zijn vitale parameters, de verpleging helpt de desaturerende man op een bed zodat we hem met zuurstof kunnen opvangen in de isolatie kamer. Ondertussen doe ik mijn best een snelle anamnese af te nemen bij "die vrouw van 'em". Ze is, invoelbaar, wat in paniek en vertelt met horten en stoten over zijn voorgeschiedenis - een chronische nierinsufficiëntie -, de rit vanuit het binnenland - de wegen waren slecht en het verkeer was een ramp toen ze de stad inreden -, en dat het gister al niet goed ging - ze had hem eten voorgezet, maar hij had geen trek -. Ik luister en probeer haar vervolgens terug te brengen naar mijn eerdere vraag: "hoelang is hij nu al zo? Dat hij niet meer reageert?" Ze is even stil en schudt in een snelle beweging haar hoofd terwijl ze haar schouders optrekt "Ik weet het niet precies hoor dokter, hij is vanmorgen comateus opgestaan!"

Emma