Het is 5 minuten voor vijf en haar stem schalt door de telefoon. De patiëntentelefoon is de komende vijf minuten vrij te gebruiken, mijn voorgevoel vertelt me dat dit de eerste minuut is van een charmante poging mij langer aan de lijn te houden. Het is haar kat, hij is te dik! “Veeeeeel te dik!!!” De dierenarts heeft het zelf gezegd. Stoppen met de snoepjes had ‘ie geopperd. “De gek.” Deze kat was als haar kind, alleen hield deze vrouw meer van haar kat dan de gemiddelde ouder van zijn kind. Het werd vrij snel duidelijk dat het aan mij was om dit probleem op te lossen, en snel een beetje. Nu ben ik niet vies van enige pragmatiek, ik zie een kans om het oplossen van haar probleem te combineren met het stimuleren van haar probleemoplossend vermogen. Haar haast kwam dit keer goed uit en ik wijs haar op de 4 resterende minuten. Hoog geschreeuw aan de andere kant van de lijn, we starten een brainstorm. Met 3 minuten op de klok komen we samen tot de conclusie dat een abrupte snoepjes stop ondraaglijk lijden zou veroorzaken bij zowel snoepjesverstrekker als snoepjesontvanger. Minuut 2 brengt weinig anders dan hysterie en gemiauw. Plotseling herinner ik mij dat ik dokter ben waarmee de oplossing voor dit probleem zich om 1 minuut voor vijf op logische wijze aandient in de vorm van een afbouwschema. Ik krijg instemming aan de andere kant van de lijn en de rust komt terug in haar stem. Zij neemt de leiding en zet een schema op papier waar zij zich in kan vinden. Geen echte dokter zonder een gedegen follow-up; “Laten we morgen even bellen hoe de eerste dag is gegaan”, hoor ik mijzelf zeggen.

Emma